Küçük Ayşa diyor ki :

Masum küçük gözlerim aralandığı zaman,
Bütün dünyam karardı, her tarafımda duman.

Atılan bombalardan evim, dünyam yıkılmış,
Korkudan titreyen bu küçük kalbim sıkışmış.

Cansız, sıcak bir beden üstümde uzanıyor,
Koruma güdüsüyle annem üstte yatıyor.

Az ötede kardeşim duvar dibine düşmüş,
Kafası parçalanmış eli, kolu kesilmiş.

Gökler parçalanıyor, yeryüzü deliniyor,
Ateşin şiddetinden kurşun bile eriyor.

Anlamadım ki neden ? başımıza ne geldi ?
Şu küçücük beynimi binlerce bomba deldi.

Ne yaptım ki hakettim bu büyük işkenceyi,
Kâbusu yaşıyorum, bilmem gündüz geceyi.

Allahım bu azap i çin mi beni yarattın ?
Umut dolu kalbimi küçük yaşta kanattın.


Oysa insan olarak şerefli yaratıldım,
Şimdi bir cehennemin ortasına atıldım.

Büyüklerim “okuyup, adam olasın” derdi,
Başımda ki felâket herşeyi yere verdi.

İyi bir insan olmak için çalışacaktım,
İnsanları kurtaran bir doktor olacaktım.

“Bir insanı kurtarmak, arz’ı kurtarmak demek”
Binlerce can ölecek ! Binlerce arz çökecek !

Hani “İnsan Hakları” nerede medeniyet ?
Gözünü kan bürümüş, herkesten ister diyet.

Bomba yağdıran pilot nefret ile dolmalı,
Onun da benim yaşta bir çocuğu olmalı.

Bir kimse yavrusuna hiç kötülük eder mi ?
Sevgi, şefkat beslerken, öldürmeye gider mi ?

Bu dünya Ona, bana, kimseye gelmez ki dar,
Benim de Onun kadar yaşamaya hakkım var.